بازیكنی مثل مک کنی در ایتالیا پیدا نمی شد؟!
 |
وستون مک‌کنی، خرید جدید یوونتوس، همیشه در مواجهه با خریدهایی از این دست و اسامی پر شماری که در سالهای اخیر به وفور شاهد ورود و خروج‌شان بوده‌‌ایم این سوال برایم پیش می‌آید که آیا هیچ بازیکنی در این پست و در این سن و با این توانایی در فوتبال ایتالیا حضور ندارد که دست به دامان این بازیکنان می‌شویم؟
دیگر همه ما از وضعیت بازیکنان ایتالیاییِ تیم‌مان آگاهیم. من مطمئن و شاهد هستم که در فوتبال ایتالیا و مشخصاً رقابت‌های سری آ بازیکنانی اگر نگویم بهتر (که اتفاقاً بهتر) همطراز با بنتانکور، خدیرا، مک‌کنی، رابیو، رمزی و حتی شزنی هست. چرا سرمایه‌گذاری حداقلی روی بازیکنان جوان و آینده‌دار فوتبال ایتالیا نمی‌کنیم؟ تا کی شاهد شکوفایی زانیولوها، کیه‌زاها، تونالی‌ها، لوکاتلی‌ها، دوناروماها، باره‌لاها و... در تیم‌های دیگر باشیم؟ از قضا هر وقت طمعکارانه به سراغ ستاره نوظهور باشگاهی دیگر رفته‌ایم با بی‌برنامه‌گی او را جذب و تبدیل به بازیکنی ضعیف کرده‌ایم.
از قدیم‌الایام یکی از سیاست‌های ترانسفرینگ باشگاه‌های اروپایی (از جمله یووه) کشف و شناسایی بازیکنان مستعد و آینده‌دار از اقصی‌نقاط دنیا و سرمایه‌گذاری روی آنها بوده. اما شوربختانه در یک دهه اخیر و همراه با خیزش دوباره یوونتوس این رویه در بیشتر فواصل زمانی با افول و حرکت به سمت حضیض مواجه بوده. اگر نگویم صد در صد اما اغلب دوراندیشی‌هایمان در این حیطه با ناکامی و شکست قرین بوده و کار به جایی رسیده که از ونزوئلا و کره‌شمالی گرفته تا آمریکای‌جنوبی، ستاره‌های حلبی وارد و بعد از خسران فراوان ستاره پوشالی خارج می‌کنیم.
ما نیز مثل سایر هواداران باشگاه‌های بزرگ و پر افتخار اروپایی شیفته حضور ستاره‌ها در تیم محبوب‌مان و از علاقه‌مندان به خرامیدن اسامی پر طمطراق و حتی نام‌های نسبتاً قابل‌قبول در تیم هستیم اما با خروش و حضور متوسط‌ها و بدها در تیم چه کنیم؟ اصلاً بگذارید پا فراتر بگذارم و اندکی رادیکال‌تر مدعی شوم ناکامی یووه در اروپا نه به خاطر مربیان و نه بی‌فروغی ستاره‌های تیم که از اندازه‌های بازیکنان متوسط و ضعیفی نشأت گرفته که در تیم عزیزمان لبریز شده‌اند. بازیکنان میان‌رده‌ای که از اجرای تاکتیک‌های مربیان عاجزند و ناآگاه از هویت باشگاهی که در آن توپ می‌زنند، روزهای فوتبالی‌شان را با امکانات یوونتوس می‌گذرانند. نه اینکه بخواهم متهم‌شان کنم کم‌فروشی می‌کنند و یا احیاناً عظمت یووه را درک نکرده‌اند؛ نه، هرگز. صحبت اینجاست که این بندگان خدا توانمندی‌‌ای در همین سطح دارند و شورمندی‌شان به یووه تنها در حد مسحور شدن در اعجازِ بیانکونری‌ست و دیگر هیچ.
دردمندانه امیدوارم یوونتوس یکبار دیگر به سمت آینده‌داران فوتبال ایتالیا برود و دست‌کم به جای متوسط‌های اروپایی، آفریقایی، آسیایی و حتی آمریکایی این اعتماد و سرمایه‌سازی را به نسل فعلی فوتبال ایتالیا مبذول دارد. اتفاقاً از روزی که این غفلت بزرگ در باشگاه‌های بزرگ ایتالیا رونق گرفت دوران افول فوتبال سرزمین چکمه‌ای کلید زده شد. همه از ضعف‌ها و مرغوب نبودن ژنِ نسل جدید به نسبت گذشتگان حرف می‌زدند اما غافل از آنکه مشکل جایی دیگر بود و بندِ اعتماد به جایی جز خانه دخیل زده می‌شد. ببینید در سالهای اخیر و با بازگشت بخشی از این باورمندی چگونه نسل جدیدی از نوباوگان ایتالیایی در باشگاه‌های این کشور در حال شکوفایی هستند. آرزو دارم یوونتوس نیز که اینک ایمان خود را در میان انتظارها و ناباوری همگان به آندره‌ا پیرلو سپرده، دامانِ این رجا را به سوی بازیکنان فوتبال ایتالیا نیز بگسترد و یکبار دیگر شاهد اسکلتی قدرتمند و خوش‌عیار با حضور بازیکنان وطنی و امتزاج‌یافته با شماری از ستارگان دنیای فوتبال باشیم.
نويسنده: حامد وحيدي
این نوشته نظر شخصی نویسنده است و ارتباطي با موضع رسمی وب‌سايت یوونتوس دات‌آي‌آر ندارد.
